Bir tür kimlik temelli teritoryal çatışma vakası olan Sri Lanka’daki Tamil Eelam sorununu ele alan elinizdeki çalışma, Diyarbakır Siyasal ve Sosyal Araştırmalar Enstitüsü’nün (DİSA) Adalet ve Barış İnşası Araştırma Programı çerçevesinde başlattığı “Çatışma Çözümü ve Barış İnşası: Dünya Deneyimleri Serisi” projesinin Nepal raporundan sonraki ikinci raporunu oluşturuyor. DİSA olarak çatışma çözümü ve barış inşası konusunda dünya deneyimlerine ilişkin bilgi üreterek Türkiye’de Kürt meselesinin barışçıl, mesele kimlik ile maddi ve sembolik sermaye ve iktidar paylaşımı/dağıtımı arasındaki ilişkinin yüksek görünürlüğüdür. 1948 yılında bağımsızlığını kazanan Sri Lanka’da 1956’da kabul edilen “Sadece Sinhalce Yasası”yla ülkedeki dil politikaları dışlayıcı bir şekilde tekleştirilir. Ülkenin dinsel açıdan çoğulcu yapısına rağmen 1972’de kabul edilen anayasa Budizm’i tek devlet dini haline getirir. Yapılan bu ve benzeri düzenlemelerle Sinhalceyi değil Tamil dilini konuşan ve çoğunlukla Hindu olan Tamiller hem maddi hem de sembolik alanda sermayelerini ve iktidarlarını kaybederek toplumsal alanda marjinalleştirilir. Örneğin 1956-1970 yılları arasında devlet memurluğunda Tamil istihdam oranı %60’tan %10’a, polis ve askerî kadrolardaki istihdam oranı ise %40’tan %1’e düşer. Özetle önceleri Tamiller lehine olan eşitsizlik, bağımsızlık sonrasında Sinhaller lehine radikal bir şekilde değişir ve bu durum çatışmalara gidecek yolun taşlarını döşer. Kürt meselesi gibi kimlik temelli teritoryal çatışmalarda kimlik politikaları ile maddi ve sembolik sermaye ve iktidar bölüşümü arasındaki ilişkiyi kavramak açısından Sri Lanka vakası çarpıcı bir örnek oluşturuyor.